سفرنامه کاشان: سیزده سیزده کاشان - مجله گیلاسفا

اول

سرعت را کم کردم. چراغ ماشین به تابلوهای آبیِ کنار جاده می خورد. تابلو زده بود هشتاد. شاید ده متر جلوتر زده بود شصت. ده متر جلوتر چهل. فاطمه چادرش را روی سر مرتب کرد و گفت: ما سرعت صد و بیست بودیم، چطور توی ده پونزده متر بیاریمش روی چهل؟ چه حرفا.

سه چهار سرعت گیر را رد کردم. شیشه را پایین کشیدم. با دست چپ کارت را به مسئول عوارضی دادم. گفتم: سیزده سیزده.

کارت کشید و رسید چاپ شده را به همراه کارت به من داد. گفتم: آپاراتی نزدیکی ها هست؟

نگاهش به سیستم بود که جواب می داد: کاشان را برو پایین. مستقیم بری می رسی پمپ بنزین. اونجا بپرس بهت می گن.

تشکر کردم. گاز دادم و از عوارضی دور شدم. رسید را مچاله کردم. فاطمه نگاهی به ریحانه که خوابیده بود، انداخت و گفت: با این جاده هاشون، پول هم می گیرن؟

دوم

هوا تاریک روشن بود که از اصفهان زدیم بیرون. تخمه کدو را از اصفهان با خودمان داشتیم. تقریبا از گراش که راه افتادیم، تا اصفهان سعی مان بر این بود که پوست آشغال ها را توی کیسه ای که به دنده آویزان نموده بودیم، بریزیم.

الآن دیگر کوشش هم نمی کردیم. پوست تخمه ها را زیر پای مان می ریختیم با این امید که: سر فرصت جمعش می کنیم.

سوم

فاطمه ریحانه را به دوش گرفته بود تا آرام گردد. وارد آزادراه که شدیم، گریه هایش آغاز شد. فاطمه پرسید: چرا پول می گیرن؟

من ومنی کردم و گفتم: شاید جاده خوب برامون درست کردن، پول می گیرن.

تعجب کرد و گفت: مگه وظیفه دولت نیست؟

گفتم نمی دونم و بحث را تمام کردیم.

چهارم

فاطمه گفت: چرا ماشین ما این رو نداره؟

به شمعی که راننده ها با آن سیگار روشن می نمایند، اشاره نمود. گفتم: لابد شده یکی از آپشن ها!

صدا، صدای طبیعیِ کشیده شدن لاستیک روی جاده نبود. چیزی شبیه ترکیدن. فاطمه به ریحانه شیر می داد. گفت: چی بود؟

به آینه نگاه کردم. شانه بالا انداختم و گفتم: نمی دونم شاید سنگ از زیر ماشین در رفته.

ادامه دادم: شاید مثل زه، کردن یکی از آپشن های پراید.

خندیدیم. هنوز یک کیلومتر نرفته بودیم که صدای تق تق از ماشین به گوش می رسید. سرعتم زیاد بود. به راست علامت زدم. سریع پیچیدم. تریلی بزرگی بوق ممتدی زد و از کنارمان رد شد. حاشیه آزادراه ایستاده بودیم.

هر ماشینی مخصوصا ماشین سنگین رد می شد، انگار پراید ما را باد می زد و تکان می خورد. فاطمه ریحانه را بغل کرد. گریه نمی کرد. ببین چی شده؟

در را باز نکردم. گفتم: فکر کنم از همون چیزی که می ترسیدیم سرمون اومد.

ریحانه به من خیره بود.

پنجم

ماشین را کمی از حاشیه جاده دور کردم. صندوق عقب را خالی کردم کنار جاده. زاپاس را در آوردم. کیسه ای را کنار زاپاس دیدم.

یک علامت مثلثی که معنی خطر می داد، شمع و جکی که ماشین را برای تعویض لاستیک بالا می برد و قطعه ریز دیگری. به فاطمه گفتم: این هم شمع.

فاطمه، ریحانه در بغل بالای سر من ایستاده بود. هوا تاریک بود. فقط نور ماشین ها که با سرعت عبور می کردند، دیده می شدند. فاطمه گفت: بلدی؟

خیره به لاستیک زاپاس گفتم: فقط یه بار تعویضش رو دیدم، اما انجام ندادم.

گفت: چه کنیم؟

گفتم: صبر.

علامت خطر را سر هم کردم. بشین توی ماشین. من الآن میام.

تقریبا ده بیست متری عقب رفتم و علامت خطر را را بالا گرفتم، اما سرعت ماشین ها زیاد بود. دقیقا بعد از جایی که پارک نموده بودم، دیگر نمی شد ماشینی پارک کرد.

کمی جلوتر رفتم. خطر را رو به جاده گرفتم. می تکاندم. فقط چند تا بوق می زدند و رد می شدند. نگاهی به ساعت انداختم. ده شب بود.

ششم

شیشه را کشید پایین. گفت: چی شده داداش؟

ماشین چهارصد و پنجی بود. سرم را نزدیک بردم و گفتم: پنچر شدیم.

هفتم

با آچار پیچ ها را باز می کرد. کنارش نشسته بودم و نگاه می کردم. سبیلش روی لب هایش آمده بود. لاغر بود با قدی میانه. لهجه خاصی نداشت. با لبخند گفت: این که کاری نداره. حالا ببین یاد بگیری.

لاستیک را در سه دقیقه یا کمتر تعویض کرد. خواست برود. گفتم: چند لحظه.

به سمت فاطمه رفتم. گفتم: این خرماها کجاست؟

جعبه خرما را برداشتم. در کیسه ای ریختم برایش بردم. تشکر کرد. تشکر کردم. نور ماشینش رو به ماشین من بود. رفتم نزدیک و گفتم: آقا شما بفرما. من بارها رو می چینم. زحمت نکشید.

خداحافظی کرد. دو تا بوق زد و وارد آزادراه شد.

هشتم

بارها را می چیدم که فاطمه آمد بیرون. گفت: تموم شد؟

گفتم: آره. ولی باید پنچرگیری کنیم.

گفت: یعنی نیازی نیست لاستیک بخریم؟

لبخند زدم و گفتم: نه بابا. گفت یک لاستیک سی سال کار می کنه. پنچرگیری می کنن.

سوار شدیم. استارت زدم. فاطمه گفت: بچه م ساکته. یه نگاهی کنم ببینم خودشو کثیف ننموده؟

نهم

تقریبا یک ربع شد تا پوشکش را عوض کرد. صندلی ماشین هم نجس شده بود. انقدر که از این مشکل، حال مان خراب شد، از پنچری نشد.

دهم

سمت راست جاده تابلویِ آبی رنگِ بزرگی زده بود باغ فین و فلش زده بود به سمت خروجی.

- چرا نرفتی؟

- ما باید کاشان بریم.

- خب خیلی وقت شده که تابلو زده کاشان پنج کیلومتر.

- جلوتر لابد خروجی داره.

چراغ های شهر سمت راست مان بود. بزرگ و طولانی و پرنور.

- این باید کاشان باشه؟

- چقدر بزرگه.

ولی خروجی برای ورود به کاشان را نمی دیدیم. فاطمه نگاهی به نورِ شهر انداخت و گفت: کاشان تموم شد. پس این ورودی شهر کجاست؟

گفتم: شهرهای قبلی هر دو قدم یه بار خروجی داشت. حالا که لنگ کاشانیم خروجی نداره.

یازدهم

ساعت یازده بود. برای ورود به کاشان باید از روی پلی رد می شدیم. پل دو طرفه بود، ولی بعدش دوباره یک طرفه می شد. ابتدای شهر دو پمپ بنزین بود. سمت راستی را رفتیم. گفت: آپاراتی اون ور جاده است. ولی بعید می دونم باز باشه این موقع شب.

گفتم: پنچرگیری نکنیم باید اینجا بمونیم. ریسکه. اومدیم و افتادیم توی جاده و دوباره پنچر شدیم. اونوقت چیکار کنیم؟

دور برگردان را دور زدیم. آپاراتی بسته بود. رفتیم توی شهر.

دوازدهم

به مرکز کتاب خوش آمدید. از تماشا نام کتاب شوق کردم، اما این موقع شب، دنبال آپاراتی بودن ته دلم را خالی می کرد.

سیزدهم

به بابا می گفتم: کاشانیم. قم می خوابیم. که فاطمه زد روی پام و به مغازه ای که لاستیک از دیوار آن بالا می رفت اشاره نمود.

با بابا خداحافظی کردم. پیاده شدم. از کنار جاده پرسیدم: پنچرگیری هم می کنید.

لبخندی زد و سر تکان داد. جوان بود. هیکل بدنسازی داشت. ماشین را بیست متر جلوتر پارک کردم. بارها را خالی کردم. زاپاس را در آوردم. مغازه با درِ سکوریت داشت و انواع و اقسام لاستیک در میزان های متفاوت روی هم چیده بود.

لاستیک را جلوی تختی که جوانِ دیگری روی آن نشسته بود، گذاشتم. وسایلش را چید. پرسیدم: چقدر وقت می بره؟

گفت: پنج دقیقه!

تعجب کردم و با شوق به سمت ماشین رفتم. فاطمه شیشه را پایین داد. گفتم: می گه پنج دقیقه طول می کشه. شام اینجا درست می کنی؟

- نه دیگه.

چهاردهم

چایی ریخت. خرمایی از توی جعبه برداشت. پرسید: بچه کجایی؟

- گراش

با تعجب گفت: گراش کجاست؟

جوانِ هیکلی با لاستیک مشغول بود.

- نمی دونی کجاست؟

با لبخند قاطع گفت: نه

- می شه استان فارس، ولی نزدیکای بندرعباس.

- بچه های بندر گل هستن.

جوان هیکلی به شانه ام زد: پنچر نیست. سیم زده.

- یعنی چی؟

- یعنی باید لاستیک عوض بشه.

لبخند به لبم خشک شد. اصلا لهجه خاص شان را فراموش کردم.

- جدی؟

- آره بابا. بیا ببین.

و بخش سفیدرنگی را نشانم داد.

- حالا لاستیک چقدر هست؟

- ارزون. یک و نیم.

ضربان قلبم بالا رفت. هر دو خنتماشاد. اعتماد کردم.

- ببین داداش من از این قیمت ها و لاستیکا سر در نمی آرم. خودت و انصافت.

- همه جا جفتی می فروشن، ولی الآن لنگ لاستیکی. نمی تونی ریسک کنی. تکی هم بهت می دم. سیصد و چهل هست. بهت سیصد می دم.

پانزدهم

لاستیک را بالانس کرد. پیچ های لاستیک تعویضی را محکم کرد. همه لاستیک ها را تنطیم باد کرد. کارت را که تحویل جوان هیکلی دادم. گفتم: یعنی دیگه کم نمی کنی؟

کارت را برداشت. خندید و گفت: خیالت راحت.

زیر لب گفتم: نمی گذاری یه خاطره خوش از کاشان داشته باشیما.

کارت را کشید. رمز را پرسید. گفتم: سیزده سیزده

کارت را به من داد و گفت: خدارو شکر کن که کارت رو این موقع شب راه انداختیم.

شانزدهم

ساعت یک و خورده ای بود که توی پارکینگ سه جمکران چادر زدیم. از خستگی شام نخوردیم. قبل خواب به فاطمه گفتم: دمشون گرم کارمون رو راه انداخت.

هفدهم

پدر خانمم راننده است. وقتی فهمید لاستیکِ تکی را سیصد خریدم، ابروانش از تعجب بالا رفت.