خطرناک ترین فرودگاه های دنیا - مجله گیلاسفا

به گزارش خبرنگاران، در دنیا فرودگاه های زیادی وجود دارند که با وجود استاندارد بودن تا به حال حوادث بسیاری در آنها رخ داده است. اما در بین این فرودگاه ها تعدادی نیز وجود دارند که با وجود قرارگیری در مکان های پرخطر، حوادث رخ داده در آنها انگشت شمار است. تمام فرودگاه هایی که به عنوان خطرناک ترین در دنیا معرفی شده اند، فرودگاه های بین المللی هستند و بزرگ ترین خطوط هوایی دنیا به آنجا رفت و آمد می نمایند. در واقع می توان این فرودگاه ها را به نوعی عجیب ترین فرودگاه های دنیا نیز نامید. خلبانانی که در این فرودگاه ها فرود می آیند باید تمام کوشش خود را برای به سلامت رساندن مسافرانشان انجام دهند.

فرودگاه ساحلی

یکی از خطرناک ترین فرودگاه های دنیا، فرودگاه بین المللی پرنس جولیاناست که در جزیره سنت مارتین در شرق پورتوریکو و در دریای کارائیب واقع شده است. این فرودگاه مربوط به خطوط هوایی جزیره ویند وارد است و تقریبا به بیشتر فرودگاه های دنیا پرواز دارد و باید گفت دومین فرودگاه شلوغ منطقه نیز هست. باند این فرودگاه 2030 متر بود که در سال 1942 برای نظامیان ساخته شده بود و تنها یک سال بعد یعنی در سال 1943 تبدیل به یک فرودگاه غیرنظامی و بین المللی شد. باند فرودگاه های استاندارد دنیا نباید کمتر از 3 هزار متر باشد.

در سال 1964 این فرودگاه بازسازی و باند آن تا حد امکان بلند شد و تازه در این زمان بود که برج کنترل به این فرودگاه اضافه شد؛ البته بعد از اینکه این باند طولانی شد به 2180 متر رسید که باز هم بسیار کوتاه است وحتی برای جت های معمولی نیز فرود آمدن در چنین فرودگاهی بسیار سخت است.

امکانات امنیتی و رفاهی افزوده شده به این فرودگاه در بین سال های 1985 تا 2001، آن را به یک فرودگاه واقعی تبدیل کرد اما اینها همه جزئیات قضیه بود و مشکل اصلی همان کوتاهی باند فرود است که دیگر نمی توان برایش چاره ای اندیشید. از دیگر خطرات این فرودگاه این است که هواپیماها برای فرود آمدن روی باند آن باید ارتفاع خود را به ده الی 20 متری زمین برسانند که کاری بسیار مشکل و در عین حال پرخطر است.

به خاطر پرخطر بودن این فرودگاه، راه های فراری نیز با استانداردهای ایکائو - سازمان بین المللی هواپیمایی - در 29 مارس 2004 در آنجا ساخته شد. نزدیک ترین مکان به این فرودگاه که یکی از راه های فرار نیز به آنجا ختم می گردد شهر ساحلی ماهو است. اگر از بالا به این فرودگاه نگاه کنید خیابان یک طرفه ای را می بینید که گویا در خاتمه بن بست است. این باند از یک طرف به دریا و از سمت دیگر به کوه می رسد.

بیشتر مسافران این فرودگاه را دنیاگرد ها تشکیل می دهند و به همین دلیل ساحل همواره پر از آدم است. نکته جالب اینجاست که با وجود تمام خطرات، در این فرودگاه تا به حال هیچ حادثه تلخی رخ نداده است. البته این فرودگاه میزبان هواپیماهای غول پیکری چون ایرباس و بوئینگ نیز است.

فرودگاه بر سر چهارراه

فرودگاه گوستاو که به نام فرودگاه سنت بارتلمی نیز شناخته می گردد، یکی دیگر از فرودگاه هایی است که در لیست فرودگاه های خطرناک دنیا جای گرفته است. این فرودگاه در دهکده ای به نام سن ژان، دومین شهر بزرگ در جزیره سنت بارتلمی واقع شده است.

با اینکه رفت و آمد در این فرودگاه زیاد نیست و بیشتر هواپیماهایی که به این فرودگاه می آیند از نوع کوچک و 20 تا 30 نفره هستند اما هیچ کدام از این موارد از مقدار خطرناک بودن آنجا کم نمی نماید. فرودگاه گوستاو برای اولین بار در سال 1785 به دست پادشاه سوئدی به نام گوستاو سوم ساخته شد و در سال 1984 به دست هانز گوستاوسون، از نوادگان همان پادشاه بازسازی و به صورت بین المللی عایدی.

بزرگ ترین مشکل این فرودگاه، باند آن است که هم کوتاه است و هم شیب دار و در خاتمه به ساحل می رسد. نکته بسیار جالب اینجاست که شما حتما خطوط راه آهنی را دیده اید که از میان خیابان های شهر عبور نموده باشند، اما باند هواپیما نه! درست است، از وسط این باند فرود دو جاده محلی نیز عبور می نمایند.

جزیره سن ژان یکی از جزایر تفریحی بسیار زیبا در سراسر دنیا است که هر ساله میلیون ها نفر برای بازدید و گذراندن تعطیلات به آنجا می آیند که از این تعداد، ده ها هزار نفر به وسیله فرودگاه به این جزیره وارد می شوند. تا به حال چندین حادثه در این فرودگاه خطرناک رخ داده است که خوشبختانه خسارت جانی از این حوادث گزارش نشده است.

برای مثال چندی پیش وقتی خلبان پایپر آزتک قصد فرود در این باند را داشت، به علت کوتاه بودن باند، نوک هواپیما به شدت با زمین برخورد کرد و آتش گرفت. ده نفر از مسافران این پرواز صدمات جدی دیده و به سرعت به بیمارستان منتقل شدند اما بقیه مسافران دچار زخم های سطحی شدند.

فرود روی پل

یکی از معروف ترین فرودگاه های خطرناک دنیا که شاید همه نام آن را شنیده باشند فرودگاه مادریاست که در پرتغال واقع شده است. این فرودگاه برای اولین بار در 18 جولای 1964 افتتاح شد و شامل باند 1800 متری است. معروفیت این فرودگاه به خاطر طول باند کوتاه و در عین حال محاصره شدن با کوه های سر به فلک کشیده و اقیانوس است.

این باند تا سال 1977، 1600 متر طول داشت که بعد از حادثه ای که برای پرواز 425 پرتغال رخ داد و 131 نفر در آن حادثه جان باختند، 200 متر دیگر به این باند افزوده شد. این باند روی 180 ستون 70 متری ساخته شده که بسیار کم عرض است. این فرودگاه در روز به طور میانه میزبان 500 هزار مسافر است.

خلبانان به خاطر وجود کوه ها در اطراف این باند، نمی توانند تا لحظه آخر ارتفاع خود را کم نمایند که این خود یکی از خطرناک ترین بخش های فرود به شمار میرود. تا به حال حادثه های بسیار شدیدی در این فرودگاه رخ داده است. در پنجم مارس 1973 وقتی هواپیمای آویاکو کاراوله قصد فرود داشت تعادل خود را از دست داد و به دریا سقوط کرد ولی در این حادثه به جز سه نفر از خدمه، تمامی مسافران به سلامت از آب بیرون آورده شدند.

در 19 نوامبر 1977 نیز بار دیگر هواپیمای بوئینگ 727 که به وسیله مادریا از بروسل به لیسبون پرتغال می رفت، برای فرود در این باند آماده شده بود که به علت کوتاهی باند نوک هواپیما با زمین برخورد کرد و باعث انحراف آن به طرف دریا شد اما قبل از افتادن در آب منفجر شد و تمام سرنشینان و خدمه که تعداد آنها 131 نفر بود جان خود را از دست دادند. در همان سال یعنی 1977 حادثه دیگری رخ داد که در آن نیز 36 نفر کشته و 57 نفر به شدت زخمی شدند.

فرودگاه بدون باند فرود

همه ما وقتی نام فرودگاه را می شنویم توقع داریم باند فرودی نیز در آنجا ساخته شده باشد اما فرودگاه بین المللی بارا که حتی سازمان ایکائو نیز آن را تایید نموده، تنها فرودگاه در دنیاست که باند فرود ندارد و هواپیماها در آنجا مجبور به فرود آمدن در ساحل هستند. این فرودگاه در جزیره بارا در اسکاتلند ساخته شده و در لیست خطرناک ترین فرودگاه های دنیا، مکانی را به خود اختصاص داده است.

جالب است بدانید که اگر شب به این فرودگاه برسید، دیگر باند فرودی در کار نیست و با یک ساحل آب گرفته روبرو خواهید بود زیرا به خاطر جزر و مدهای دریا هنگام غروب، آب ساحل را می پوشاند به طوری که حتی مردم نیز مجبور به ترک ساحل می شوند.

این فرودگاه از نعمت روشنایی نیز برخوردار نیست و تنها دو خودرو در دو طرف باند ایستاده و چراغ هایشان را روشن می نمایند. البته وقتی آب عقب کشیده باشد، این ساحل بسیار عریض بوده و فرود یا پرواز برای خلبانان راحت تر خواهد بود.

نکته ای که در خصوص این فرودگاه بسیار جالب است، تابلویی است که در چند نقطه از ساحل که همان باند فرود است نصب شده و روی آن نوشته شده است: هنگامی که هواپیما در حال پرواز یا فرود است از ساحل دور شوید و دیگر اینکه محل فرود به علت جزر و مد آب ممکن است در روز چندین بار عوض گردد و متخصصان باید روزی چند بار آن را نشانه گذاری نمایند.

فرود در صخره و دریا

از دیگر فرودگاه های بسیار پرخطر در دنیا، نام فرودگاه جوآنچو یراسکوئین کمی از دیگر نام ها پررنگ تر است زیرا تعداد خلبان هایی که می توانند به سلامت در این باند فرود بیایند انگشت شمار است. این فرودگاه در جزیره سابا در دریای کارائیب و در قسمت شرقی جزیره آنتیل در هلند واقع شده است و بسیاری از جزایر کوچک منطقه را نیز پوشش می دهد.

بزرگ ترین مسئله ای که این فرودگاه دارد باند فرود بسیار کوتاه است که از یک طرف به تپه ها و از طرف دیگر به دریا راه دارد. طول باند این فرودگاه فقط 396 متر است که حتی جت های کوچک و شخصی نیز قادر به فرود در این باند نیستند، چه برسد به هواپیماهای بزرگ.

بیشتر روزها در این جزیره بادهای بسیار شدید اقیانوسی می وزد که همین امر، کار را برای ماهرترین خلبان ها نیز مشکل می نماید. خلبانانی که به این فرودگاه می آیند باید بسیار مراقب باشند تا هنگام بلند شدن یا فرود آمدن با صخره ها برخورد ننموده یا در دریا سقوط ننمایند. بعلاوه این فرودگاه با اینکه در یکی از جزایر پر رفت و آمد ساخته شده هیچ گونه امکانات رفاهی نیز ندارد. این فرودگاه از بعضی مکان های جزیره سنت مارتین قابل مشاهده است. جالب است بدانید با اینکه این فرودگاه در لیست خطرناک ترین ها در دنیا جای دارد اما تا به حال حادثه مرگباری در آنجا اتفاق نیفتاده است.

فرودگاهی روی قله

فرودگاه هیلاری تنزینگ که البته به نام لاکلا نیز شناخته می گردد، درشرق نپال و روی کوه های سر به فلک کشیده اورست واقع شده است. این فرودگاه در لیست خطرناک ترین فرودگاه های دنیا، لقب بدترین و ناامن ترین را نیز یدک می کشد. در ژانویه 2008 این فرودگاه به نام ادموند هیلاری، اولین شخصی که پیروز به فتح قله اورست شد تغییر کرد.

مانند دیگر فرودگاه های خطرناک دنیا، این فرودگاه نیز باند فرود بسیار کوتاهی دارد که طول آن فقط 2800 متر و عرض آن تنها 20 متر است. اما مشکل اصلی اینجاست که این باند از یک طرف به صخره های بسیار بلند و از طرف دیگر به پرتگاه بسیار عمیقی که به دریا می رسد ختم می گردد.

بیشتر پروازهای این فرودگاه به سمت کاتماندو، نزدیک ترین شهر به نپال است که تمام آنها هنگام روز انجام می شوند. زیرا این فرودگاه روشنایی مناسبی برای پروازهای شبانه ندارد و بعلاوه توفان و برف هنگام شب سنگین تر است که باعث سخت تر شدن کار خلبانان می گردد. البته این فرودگاه نیز جزء آن دسته از فرودگاه های خطرناکی است که تا به حال بارها و بارها حادثه های مرگبار در آن رخ داده است.

در ژوئن 1991 پروازی که از کاتماندو به نپال می آمد به خاطر توفانی بودن هوا، دید کاملی از روبه روی خود نداشته و پس از برخورد شدید با باند به دره سقوط کرد. تمام 14 سرنشین این پرواز و خلبان و خدمه کشته شدند. یکی دیگر از حوادثی که در این فرودگاه رخ داد در 26 سپتامبر 1992 بود که پروازهاربین یارشوجو که راهی کاتماندو بود، هنگام برخاستن از زمین کنترل خود را از دست داده و با کوه برخورد کرد؛ خوشبختانه در این حادثه هیچ کس صدمه جدی ندید.

در اول اکتبر سال 2004 یکی از هواپیماها بر اثر سرما مشکل فنی پیدا نموده بود و همین باعث شد تا در زمان برخاستن از باند خارج شده و با توده های برف برخورد کند. در این سانحه 16 نفر کشته، هشت نفر به شدت زخمی و سه نفر ناپدید شدند. برای یافتن افراد گم شده، فرودگاه به مدت دو روز بسته بود. این سه نفر در حالی که از شدت سرما بی حال شده بودند در نزدیکی فرودگاه پیدا شدند.

درست دو ماه پیش یعنی اکتبر 2010 نیز سانحه ای دیگر در این فرودگاه رخ داد که در آن حادثه نیز هواپیما هنگام نشستن دچار مشکل شد و به شدت با باند برخورد کرد که خوشبختانه این بار نیز همه مسافران جان سالم به در بردند. اینها تنها چند نمونه از حوادث بی شماری است که در این فرودگاه رخ داده ولی هنوز مسؤولان برای حل این مشکل چاره ای نیافته اند.