نغمه سرای بچه ها - مجله گیلاسفا

با ما همراه باشید و درباره وبلاگ هیچکس بیشتر بدانید.

متن این شماره قاب روایت به شرح زیر است:

بچه ها را بیش از هر چیز و هر کس دوست می داشت. برایشان مدرسه ساخت، مجله راه انداخت، شعر گفت، داستان نوشت، کتاب چاپ کرد و خود را با افتخار شاعر کودک نامید، آن هم در روزگاری که جامعه ادبی ایران این عنوان را نمی شناخت و افتخاری برای کسی محسوب نمی شد. اما او بیش از آنکه شاعر کودک باشد، خودِ کودک بود. آمده بود تا با بچه ها صحبت کند و شعر را مناسب ترین زبان گفت وگو با آنان یافته بود. او شعر را از کودکی می شناخت، چون در خانواده اش کسی باور نداشت کودک بدون شنیدن لالایی خواب خوشی داشته باشد. همچنین همسایگی و مصاحبتش در نوجوانی با شاعر بزرگ معاصر ایران، فرخی یزدی، اتفاق خوب دیگری بود که او را با شعر و شاعری بیشتر آشنا و مأنوس کرد. لفظ و معنا هر دو در شعرش ساده تر شده بودند تا برای بچه ها مناسب تر شوند. گرچه شعرش محتوایی تربیتی و اندرزگونه داشت، اما بر دل بچه ها می نشست و آنها را شاد می کرد. این را می توان از انبوه کسانی پرسید که سال های سال شعرهای او را در کتاب های درسی خوانده بودند. همان هایی که در کودکی گل های خندان کشورشان بودند و کتاب را یار مهربان خویش می دانستند. عشق بزرگ دیگر او ایران بود. وقتی فهمید مداوای بیماری سختش در خارج از کشور ممکن نیست، گفت: مرا به ایران بازگردانید تا در خاک کشورم سر بر زمین بگذارم.

این شاعرِ عاشق، ابیات زیر را برای درج بر سنگ قبرش سرود:

من نغمه سرای بچه هام

شاد است ز مهرشان روانم

عباس یمینی شریفم

گیرید ز بچه ها نشانم

لینک مرتبط:

https://takrim.bmn.ir/fa/1644